Hatırlatmak İstedim...

Bugün futbol yazmayacağım. Neden mi? Canım sıkıldı da ondan :)

Çok uzun zamandır içimde biriken ve dışarıya vuramadığım birkaç düşüncemi sizlerle paylaşacağım. Umarım sıkılmazsınız...
                                                                   *****
İnsanlar en mükemmel yerlere gidebilir, gezebilir, görebilir ama...

İş o yeri bir de görüntülemek olunca; iyi ve güçlü bir kompozisyonla fotoğraf çekebilmeli. Rastgele manzara çeker gibi çekmemeli. Her şeyden önce anlatmak istediği bir konusu olmalı. Gelişigüzel bir kareyi herkes çekebilir. Zor olan, güzel olan o kareyi bir sonuca bağlamaktır. Sanatçı yada bu işe gönül vermiş kişi, çektiği kareyi uygun ve geçerli bir kompozisyonla insanların önüne servis edebilmelidir. Bu yolda hata yapa yapa, işin ehli kişilerin eserlerine baka baka tecrübe edinmeli ve kendine has bir çizgisi olmalı özgün bir fotoğrafçı adayının...
                                                                     *****
İnsanlar konuşa konuşa anlaşır derler büyüklerimiz. Hakikaten de öyledir aslında. Dert, sıkıntı, fikirler dile getirilince çözüme ulaştırılır. Lakin bir yerde konuşmakta bazen meselelerin çözülmesine ya da anlatılmak istenilen noktasında yetmeyebilir. Hatta konuşmaya meydan verecek zaman da olmayabilir. Böyle bir halde direkt olarak tek çözüm kalır : O da tabii ki yazmak...

Yazmak ruhu dinlendirir, rahatlatır. Öyle kuru kuruya yazmak değil. Aynen yukarıda özgün fotoğraf çekebilmenin püf noktasında olduğu gibi, bir konusu olmalı yazmanın da. Sağlam düşüncelere oturtulmuş ve farklı bir havası olmalı. Yazar, kendisi kadar okuyucusunu da rahatlatabilmeli. Vermek istediği duyguyu, enerjiyi net bir şekilde resmedebilmeli satırlara. Basitlikten kaçınmalı ve özgün olmak adına gerekirse yazdıktan sonra hatalarını bulup yazısını ilk eleştiren olmalı...
                                                                     *****
İşte bu yüzden yazıyorum... 3,5 yıldır FUTBOL üzerine bloglar karalıyorum. Blog yazarlığının beş para etmediği, saygı duyulmadığı, önemsenmediği bir platformda yazarak hayatta kalmaya, tutunmaya çalışıyorum. Araştırıyorum, kendimi geliştirmek adına okuyorum bolca. Yazdıkça rahatlıyor, derin düşüncelere dalıyorum. İnsanın bildiği, takip ettiği ve adeta yaşadığı bir konu üzerine yazması kadar güzel bir duygu olamaz.

3,5 yılda hatırı sayılır sayıda takipçilerim ve tatminkar bir kitlem var. Hatta yurtdışında yazılarıma daha bir itibar ediliyor desem abartıya kaçmış olmam. Dedim ya Türkiye'de blog yazarlığı fark edilmiyor ya da fark edilse de değer verilmiyor. İnsanlar nasıl kulüp tutar gibi siyasi partileri tutuyorsa iş köşe yazarlığına ya da bir yazarın yazısını okumaya gelince; ilk olarak yazarın hangi takımı tuttuğu ya da nerede hangi sitede yazdığına bakılıp not veriliyor. Sonrasında da malum. Ya tıklanıp okumadan hemen kapatılıyor ya da görüp de görmemezlikten geliniyor.

Ben hepsini yaşadım ve tecrübem bu konuda çok. Her zorluğa göğüs gerecek olgunluğa eriştim. Çünkü yazmak ve okumak insanı bu hale getiriyor. Benim de hatalarım oldu ve olacak da. Amacım yazılarımın beğenilmesi, yorumlanması ya da paylaşılması asla olmadı. Zaten gerçek okuyucu seçicidir ve baskıyı sevmez, keyfine düşkündür. Okuyucuya bilgi vermek, klişelerden uzak farklı bir bakış açısını gösterebilmek, hatta çoğu zaman da okurken eğlenmesini sağlamak temel prensibim oldu.

Bir blogger olarak bu yolda Allah izin verdikçe ben sonuna kadar yazmaya devam edeceğim ve hep buralardayım...

Sadece hatırlatmak istedim...